Na parte de atrás da súa man
Outras veces tocáballes a man, non sei cantas, non sei se moitas, nin iso nunca, quizais nunca, non así. Pero a confusión de comezar este escrito é case innecesaria cando o que xa non ten sentido cun fito que borra a historia do que non foi. Non é que nunca, nin así.
Todo comezou co toque inocente do extremo das uñas, as súas delicadas e longas, a miña consecuencia da rutina, todo na broma do contacto dixital da película ET Grinding, incómodo, anodino, pouco divertido. A estática da alfombra da aula fixo unha pequena faísca no terceiro falenge, xusto ao tocar as chamas, que me acontece cada certo tempo co meu costume de arrastrar os pés e a túa frecuencia nas plantillas de goma. Aí acabou, xa non houbo.
Pasou a tarde coa desesperación de que Datashow quentase os meus oídos, a desesperanza de rematar o sábado, a risa de fotografías doutros tempos que non volverán. Chegou a hora, a tarde, a noite, coma se todo fose un día máis. A espera para cear, para que chegues, para que rias. Unha vez máis, o tímido saúdo na man, a inevitable gargallada da vida, a honesta mirada de respecto, as ansiedades que hai que atender.
Pero na escura entrada dese recinto, co cenador por riba das vides en desorde, sentín no meu o suave toque do torso da man. Tarde ou cedo, coa mesma e máis intensa sensación do asento dianteiro do meu coche; un que vai, outro que vén, suave e inocente pola estreiteza do portal e a cautela do incerto chan de pedra. A sensación da túa pel suave nos 19 pelos de só 1.83 centímetros cadrados na parte traseira da miña man arrepía. Na regresión logarítmica, erizáronse, levando esa sensación a través do folículo, ata a base, cunha reacción de pel de galiña que penetraba nas capas corneales, lúcidas e espiñentas e, finalmente, moían forte no óso escafoide. Despois nun radical positivo, con menos intensidade pero conexión similar, tanxente cara a unha constante para non esquecer o fito.
Foi un regreso inesperado a un momento da miña infancia cando creo que te vin noutro lugar. Co mesmo sorriso, saboreando a palla refrescante, mentres coa cella me mirabas coma se non houbese ninguén máis. Lonxe quedaron os outros recordos, cando te vería nas coincidencias destes xiros, co mal sabor da estrada poeirenta cando queda atrás, ao lonxe e o esquecemento de aburridas cidades. Tan lonxe como se pensaba, tan frío como a cordialidade, outro día, outra noite, outro venres, que importa ... non vaias ... non me esquezas ...
Puiden experimentar ese desprazamento inverso devorando a intensidade da túa pel suave, xa que avanzaba desde un punto de inflexión inexistente sen que se integrase a integral, o contacto dende o metacarpiano esgotado ata a falanxe onde comeza esta historia. Esta ou outra, a túa, a miña, a vida mesma. Cada centímetro da parte traseira da túa man recordábame que existo, na inesquecible sensación dun martes pola noite, non esta, nin as dúas últimas.
Entón boteino de menos. O romance da parte traseira da túa man rozando contra a miña, sen querer ou de bo xeito ao compás do teu sorriso da pestana esquerda, onde parece que hai unha toupa e xusto antes de que che caia o pelo na cara; nin moito, nin pouco, fío por fío. Esa mesma sensación que provoca unha tarde de sábado, coa emoción do xoves que deixou, cando todo parece volver a ser o mesmo. Na aceptación do status, co bo humor para ocultar o estrés e de novo, esa sensación de que todo será igual. De novo, non tan novo, co recordo dese momento que superou o sublime.
Con e sen a esperanza de que haxa outro, mellor. Co dorso da man, outro luns, non coma eses martes, si coma eses, non con ninguén máis.